ابروها قاب چشم ها هستند و میتوانند ظاهر کل صورت را تغییر دهند. در طول تاریخ، روند ابروها در حال تغییر بوده است، هر دهه سبک متفاوتی را به نمایش می گذارد.

دهه 1920

• ابروها باریک و قوس دار بودند.
• آنها اغلب با موچین چیده می شدند.
• هدف از این ظاهر بزرگتر جلوه دادن چشم ها بود.
• ستاره هایی مانند کلارا بو و جوآن کرافورد از این روند پیروی می کردند.
• این ظاهر به عنوان “قوس کلارا” شناخته می شد.

دهه 1930

ابروها همچنان باریک بودند، اما قوس آنها طبیعی تر شد.

دهه 1940

ابروها پرتر شدند و شکل طبیعی تری به خود گرفتند.

در دوران مصر باستان، زنان ابروهای خود را به شکل کمانی نازک و پر رنگ می کردند. این ابروها ظاهری قدرتمند و زنانه به آنها می بخشید و اغلب با لوازم آرایشی مانند سرخاب و سرمه برجسته می شد.

عصر ویکتوریا

در دوران ویکتوریا، ابروهای پر و طبیعی مد بود. زنان ابروهای خود را با وازلین و روغن کرچک تغذیه می کردند تا رشد پرپشتی داشته باشد. ابروهای پهن و تیره به عنوان نمادی از زیبایی و نجابت به شمار می رفت.

در اوایل قرن بیستم، الگوی ابروهای نازک و گرد محبوبیت پیدا کرد. این روند با ظهور فیلم های صامت آغاز شد، زیرا ابروهای ضخیم می توانست مانع از دیده شدن چهره در صفحه نمایش شود. زنان ابروهای خود را با موچین یا نخ برمی داشتند تا به شکل نازکی برسند.

دهه 1950

در دهه 1950، ابروهای پرتر دوباره مد شد. زنان ابروهای خود را با مداد یا سایه ابرو پر می کردند و یک قوس واضح در آنها ایجاد می کردند. این ابروهای ضخیم به تعریف چهره کمک کرده و ظاهری نمایشی به آن می داد.

در دهه 1990، ابروهای نازک و زاویه دار به محبوبیت رسید. این روند ناشی از افزایش ویژگی های صورت در مجلات مد بود و زنان ابروهای خود را تا حد امکان نازک و دقیق برمی داشتند.

روندهای ابرو در طول تاریخ به طور جالبی منعکس کننده معیارهای زیبایی شناسی و فرهنگی جوامع مختلف بوده است.

از زمان های قدیم، ابروهای پرپشت و پررنگ مورد توجه بوده اند. در دوران مصر باستان، زنان با ابروهایی بلند، ضخیم و مشخص شناخته می شدند.

یونان باستان

در یونان باستان، ابروهای پررنگ و متصل به هم نشان دهنده زیبایی و زنانگی بودند. زنان از زغال یا سرب برای پر کردن ابروهای خود و برجسته تر کردن آنها استفاده می کردند.

در قرون وسطی، ابروها همچنان مهم تلقی می شدند، اما ظاهری ظریف تر پیدا کردند. زنان در این دوره ابروهای خود را با موچین باریک می کردند تا قوسی ملایم ایجاد کنند.

رنسانس

روند ابروها در دوره رنسانس دچار تغییرات اساسی شد. زنان به ابروهای پررنگ و پرپشت بازگشتند، اما شکل آنها به صورت منحنی با قله در وسط پیشانی اصلاح می شد.

در قرن هجدهم، ابروهای ظریف و نازک مد شدند. زنان ابروهای خود را می تراشیدند یا با موچین برمی داشتند تا یک خط نازک و کمانی ایجاد کنند.

قرن نوزدهم

در قرن نوزدهم، ابروهای پررنگ و طبیعی دوباره مورد توجه قرار گرفت. زنان برای تقویت ابروهای خود از روغن کرچک یا فازلین استفاده می کردند.

قرن بیستم

در اوایل قرن بیستم، ابروهای نازک و کوتاه مد شد. این روند تا دهه های 1930 و 1940 ادامه یافت که ابروهای ضخیم تر و پرتر به تدریج بازگشتند.

در دهه های اخیر، روند ابروها به طور مداوم تغییر کرده و از ابروهای طبیعی و پرپشت تا ابروهای ظریف و شکل داده شده در نوسان بوده است.

تاریخچه ابرو: سفری به گذشته برای کشف روندهای ابرو

ابروها نقش مهمی در چارچوب بندی صورت و بیان احساسات ما دارند. در طول تاریخ، شکل و سبک ابروها به طرز چشمگیری تغییر کرده است و هر دوره سبک منحصر به فرد خود را داشته است.

ابروهای پهن و طبیعی مصر باستان

در مصر باستان، زنان ابروهای پهن و طبیعی خود را با روغن کرچک یا روغن بادام نرم و براق می‌کردند. این ابروهای ضخیم اغلب به شکل دسته‌های نیم دایره تراشیده می‌شدند.

مردان مصری نیز ابروهای خود را می‌تراشیدند، اما نازک‌تر و با زاویه‌دارتر. این ظاهر ساده و آراسته، نماد پاکی و قدرت بود.

نازک و کمانی در قرون وسطی

در قرون وسطی، ابروهای نازک و کمانی مد شد. زنان ابروهای خود را به دقت موچین می‌کردند یا می‌تراشیدند و اغلب یک خط نازک و کمانی ایجاد می‌کردند.

این سبک ابرو کاملا مطلوب زنانه محسوب می‌شد و زنان می‌توانستند از آن برای تاکید بر چشمان خود استفاده کنند. با این حال، به دلیل زمان‌بر بودن و دردناک بودن روند موچین، همه نمی‌توانستند به این ظاهر دست پیدا کنند.

ابروها قاب زیبای چشمان شما هستند و در طول تاریخ، روندهای مختلف ابرو به تعریف زیبایی و بیان هویت کمک کرده اند.

از مصر باستان تا هالیوود مدرن، شکل و اندازه ابروها معیارهای زیبایی را تغییر داده اند و هر دوره سبک منحصر به فرد خود را داشته است.

عصر باستان

در مصر باستان، ابروهای ضخیم و پرپشت نشانه زنانگی و قدرت بود. مصریان با بهره‌گیری از کوحل آنها را تیره و بلندتر می کردند.

در یونان باستان، ابروهای نازک‌تر و ظریف‌تر مورد پسند قرار گرفتند و زنان از موچین برای باریک کردن آنها استفاده می‌کردند.

رم باستان

در رم باستان، ابروهای متصل شده که به عنوان “ابروهای یونیک” شناخته می شوند، مد بودند. زنان ابروهای خود را با روغن زیتون تیره می کردند و از زغال یا خاکستر برای پر کردن هرگونه قسمت خالی استفاده می کردند.

در قرون وسطی، ابروها نازک و اصلاح شده بودند، و هدف اصلی آنها باز کردن پیشانی بود. زنان از موچین و تیغ برای از بین بردن موهای زائد ابرو استفاده می کردند.

در طول تاریخ، ابروها همواره نقش مهمی در زیبایی و بیان احساسات ایفا کرده اند. روندهای ابرو در طول قرن ها تکامل یافته و منعکس کننده ارزش های زیبایی شناختی و فرهنگی هر دوره است.

مصر باستان: در مصر باستان، ابروهای ضخیم و پرپشت مورد توجه بود. مصریان ابروهای خود را با سرمه و حنا سیاه رنگ می کردند تا ظاهری دراماتیک ایجاد کنند.

ابروهای باریک

در عصر رنسانس، ابروهای باریک و قوسی شکل رواج یافتند. طبقات مرفه از روش هایی مانند موچین و ریش تراش برای برداشتن موهای اضافی ابرو استفاده می کردند و سپس ابروهای خود را با مداد ترسیم می کردند.

این روند تا قرن هجدهم ادامه یافت، زمانی که ابروهای پر و طبیعی دوباره به مد آمدند. قرن نوزدهم شاهد بازگشت ابروهای پهن و ضخیم بود.

ابروهای هالیوودی

در طول عصر طلایی هالیوود، ابروهای پرپشت و مرتب شده به یک نماد زیبایی تبدیل شدند. ستاره هایی مانند مارلین دیتریش ابروهای منحنی خود را به عنوان امضای شخصی خود مشهور کردند.

در دهه های 1960 و 1970، ابروهای نازک و اصلاح شده به مد آمدند که نمادی از روند مد جسورانه و مترقی آن دوران بود.

به مرور زمان، ابروها به طور قابل توجهی از نظر شکل، اندازه و ضخامت تغییر کرده اند و هر دهه روند ابروی منحصر به فرد خود را به همراه داشته است.

در قرن های 16 و 17، زنان اغلب ابروهای بلند، باریک و کمانی را ترجیح می دادند و از موچین برای نازک کردن و حالت دادن به آنها استفاده می کردند.

قرن 19: ابروهای طبیعی

در قرن 19، استانداردهای زیبایی به سمت ظاهر طبیعی تر حرکت کردند و زنان شروع به پذیرش ابروهای پرتر و پرتر کردند.

در اواخر قرن 19، زنان شروع به برداشتن ابروهای خود کردند و شکل های نازک و کمانی شدند.

دهه 1920: ابروهای بسیار نازک

دهه 1920 شاهد ظهور ابروهای بسیار نازک و مدادی بود که اغلب به صورت قوس نازک برداشته می شد.

این روند ابرو با مد دهه 1920 برای چشم های درشت و پر زرق و برق مطابقت داشت.

از زمان های قدیم، ابروها نقش مهمی در زیبایی شناسی صورت انسان داشته اند. روندهای ابرو در طول تاریخ به طور قابل توجهی تغییر کرده اند و هر دوره دارای سبک منحصر به فرد خود بوده است.

مصر باستان

در مصر باستان، ابروهای پرپشت و تیره نشانه زیبایی بودند. مصریان برای برجسته کردن ابروهای خود از سرمه سیاه استفاده می کردند.

یونان باستان

یونانیان ابروهای کمانی و مرتبی را ترجیح می دادند. آنها معتقد بودند که ابروهای کمانی نشانه هوش و زیبایی هستند.

بعدتر، رومیان نیز روند ابروهای کمانی را از یونانیان اقتباس کردند.

روندهای ابرو در طول تاریخ

ابروها میتوانند ظاهر را به کلی تغییر دهند و در طول قرن ها، روندهای مختلفی در سبک ابروها وجود داشته است.

دوران باستان

در مصر باستان، ابروها بسیار مهم بودند و اغلب به صورت ضخیم و تیره کشیده می شدند. مصری ها برای این کار از سرمه استفاده می کردند.

دوران قرون وسطی

در قرون وسطی، ابروها نازک و کمانی بودند و به عنوان نشانه ای از ظرافت و زیبایی در نظر گرفته می شدند.

دوران رنسانس

در دوره رنسانس، ابروها مجدداً اهمیت یافتند و بلند و ضخیم شدند و اغلب به صورت قوس دار برداشته می شدند.

قرن هجدهم

در قرن هجدهم، ابروها بسیار نازک و کم پشت شدند و اغلب به طور کامل برداشته می شدند.

قرن نوزدهم

در قرن نوزدهم، ابروها مجدداً بلند و ضخیم شدند، اما این بار به صورت صاف برداشته می شدند.

قرن بیستم

در قرن بیستم، روندهای ابرو به سرعت تغییر می کردند و از باریک و تیز تا ضخیم و طبیعی را شامل می شدند.

روندهای ابرو در طول تاریخ

ابروها نقش مهمی در قاب بندی صورت و بیان احساسات دارند. در طول تاریخ، روندهای ابرو به شدت تکامل یافته و بازتابی از ارزش های زیبایی و فرهنگی عصر خود بوده اند.

مصر باستان

در مصر باستان، ابروهای پرپشت و مشکی نشانه زیبایی و قدرت بودند. زنان به طور معمول ابروهای خود را با رنگ مشکی یا سرمه ترسیم می کردند و اغلب آنها را به سمت شقیقه ها بلند می کردند تا چهره‌ای گربه‌مانند ایجاد کنند.

یونان باستان

یونانیان باستان ابروهای طبیعی و ظریف را ترجیح می دادند. آنها بر تناسب و تقارن تأکید می کردند و از برداشتن یا کوتاه کردن بیش از حد ابروها خودداری می کردند.

قرون وسطی

در طی قرون وسطی، ابروها اهمیت خود را از دست دادند. زنان اغلب آنها را می تراشیدند تا پیشانی بلندی ایجاد کنند که نماد پاکی و فروتنی بود.

رنسانس

در دوره رنسانس، ابروها مجدداً به عنوان عنصری مهم در زیبایی شناسی در نظر گرفته شدند. زنان ابروهای خود را به سمت قوس بلند و ظریفی برس می کردند که زیبایی و ظرافت را تداعی می کرد.

قرن 18 و 19

در قرن هجدهم و نوزدهم، مد ابروها به سمت پرپشتی و طبیعی بودن رفت. زنان از روغن کرچک و سایر محصولات برای رشد ابروهای خود استفاده می کردند و آنها را به طور نامرتب رها می کردند.

قرن بیستم و بیست و یکم

در قرن بیستم، ابروهای باریک و اصلاح شده محبوب شدند. زنان ابروهای خود را به شکل هلال نازک و باریک می کردند که نماد ظرافت و مدرنیته بود. در سال های اخیر، روند به سمت ابروهای پرتر و طبیعی تر رفته است.